در سوگ من جامه سیاه عزا مپوشید،
بلکه در جامه ای سپید همراه با من شادی کنید.
از کوچ من با حسرت سخن مگویید،
بلکه چشمان خود را ببندید،
آنگاه مرا در آن لحظه و نیز برای همیشه
در کنار خویش خواهید دید،
مرا بر روی شاخه های نازک و پربرگ درخنان بخوابانید،
سپس بردارید و بر دوش هاتان حمل کنید
و آرام و آهسته به جایی بکر و دست نخورده ببرید.
پ.ن: ای بسا تشییع جنازه ای در میان مردمان، یک جشن عروسی در میان فرشتگان باشد.
پ.ن: زندگی، زنی است که در سیل اشک های عاشقانش تن می شوید و با خون قربانیانش تدهین می کند.
